Na łamach Miesięcznika Dzikie Życie opublikowano cykl 7 artykułów poświęconych zagadnieniom klimatycznym.

– „Zmiany klimatu a ekspansje zwierząt i patogenów odzwierzęcych” Krzysztof Dudek (2015, nr 7-8)
Postępujące zmiany klimatyczne są uważane za największe zagrożenie dla różnorodności biologicznej na świecie. Szybko wzrastające temperatury powietrza oraz wód, powodowane występowaniem efektu cieplarnianego, przyczyniają się do drastycznych zmian w siedliskach roślin i zwierząt. Postępujące zmiany zasięgów różnych gatunków powodują ich separację lub nachodzenie na siebie, czego skutkiem są duże zaburzenia w zgrupowaniach zwierząt, sieciach troficznych oraz ich behawiorze. Zmiany te otwierają drogę dla dwóch wielkich zagrożeń biologicznych naszych czasów – inwazji obcych gatunków oraz wzrostu zagrożeń chorobami odzwierzęcymi i pasożytniczymi.

– „Offsetowanie strat w bioróżnorodności” Agata Szafraniuk (2015, nr 5)
Funkcjonowanie ekosystemów jest podstawą dobrobytu człowieka. Prawie każdy zasób (żyzna gleba, las, ocean, słodka woda czy czyste powietrze), z których na co dzień korzystamy, bezpośrednio lub pośrednio zależy od przyrody, a korzyści, które z niej czerpiemy, określa się mianem usług ekosystemów. Wiele z nich jest wykorzystywanych tak, jakby były nieograniczone. Natomiast ich nadmierna eksploatacja i zanieczyszczanie to fakty, których nikomu nie trzeba dziś udowadniać – już 60% funkcji ekosystemu Ziemi uległo degradacji w ostatnim pięćdziesięcioleciu.

– „Wszystkie drogi z Limy (nie) prowadzą do Paryża” Monika Matus (2015, nr 3) Wszyscy odetchnęli z ulgą, gdy 13 grudnia 2014 r. Manuel Pulgar-Vidal, minister środowiska Peru i prezydent COP (tzw. Conference of Parties, czyli corocznej Konferencji Klimatycznej), zamykał obrady 20. Konferencji Stron UNFCCC (United Nations Framework Convention on Climate Change) w Limie. Wszyscy oprócz aktywistów i osób dotkniętych zmianami klimatu na całym świecie. Konferencja w Limie udowodniła, wbrew temu, do czego usiłowały nas przekonać niektóre media, że sprawiedliwość klimatyczna, a przede wszystkim ambitna polityka klimatyczna, w przeddzień konferencji ostatniej szansy w Paryżu 2015 r. wciąż nie są priorytetem dla większości krajów. Mimo aplauzu na sali i komentarza samego Pulgar-Vidala o treści „wszyscy tutaj wygrywamy”, porozumienie z Limy nie prowadzi nas do globalnego rozwiązania kwestii zmian klimatu.

– „Historia tworzyła się w Nowym Jorku. Obywatelski Marsz Klimatyczny i Szczyt ONZ” Diana Maciąga (2014, nr 11)
W 2012 roku huragan Sandy spustoszył Karaiby i z całym impetem uderzył w Nowy Jork, rozpoczynając triumfalny rajd przez 24 stany. Superhuragan, „Frankenstorm”, pozostawił po sobie pas zniszczenia ustępujący tylko skutkom huraganu Katrina i głęboką wyrwę w świadomości mieszkańców, ściągając „zmiany klimatu” z poziomu abstrakcyjnego hasła wprost do brutalnej rzeczywistości. Fakt, że właśnie w tym mieście znajduje się siedziba ONZ, w której zwołano specjalny Szczyt Klimatyczny, to zbieg okoliczności. Trudno jednak o miejsce bardziej symboliczne i bardziej adekwatną scenę dla największej mobilizacji dla ochrony klimatu w historii. Całkiem możliwe, że we wrześniu tego roku Nowy Jork był miejscem, gdzie zdefiniowano przyszłość.

– „Co nowego w polityce energetycznej?” Radosław Gawlik (2014, nr 10)
Trwa ofensywa dziwnego wojska. Nowe kopalnie węgla brunatnego chcą budować wszystkie dotychczasowe przedsiębiorstwa energetyczne z Konina, Bełchatowa czy Turowa, skupione w koncernie – Polskiej Grupie Energetycznej (PGE). Trwa myszkowanie po Polsce dla zajęcia pozycji strategicznych nad złożami. To już nie tylko okolice Konina, ale i dolnośląskie złoża koło Lubina – Ścinawy, południowa Wielkopolska, łódzkie. Największa ofensywa trwa jednak przy granicy z Niemcami na linii Gubin – Brody.

– „Trenerzy dla Dobrego Klimatu” Diana Maciąga (2014, nr 7-8)
Zmiany klimatu łączą w sobie praktycznie wszystkie aspekty globalnego kryzysu ekologicznego. Zrozumienie tej bezprecedensowej sytuacji wymaga dostrzeżenia sieci subtelnych połączeń między tak odległymi zjawiskami, jak zamieranie koralowców i wykładniczy model wzrostu gospodarczego, fizyka atmosfery Wenus i boom na zagraniczne podróże, historia wydobycia ropy naftowej i utrata bioróżnorodności. A to tylko przysłowiowy wierzchołek góry lodowej, góry wiedzy, którą powinien zdobyć edukator ekologiczny poważnie myślący o tym, by uczyć o zmianach klimatu. Dorzućmy do tego jeszcze gąszcz mitów, które narosły wokół sprawy globalnego ocieplenia. Przetłaczające wyzwanie? Tym większy jest sukces czternastu niezwykłych osób, które ukończyły Szkołę Trenerów dla Dobrego Klimatu – szkolenie organizowane przez Stowarzyszenie Pracownia na rzecz Wszystkich Istot w ramach projektu „Edukacja zawodowa i obywatelska na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatu”.

– „Stężenie CO2 – jak zmieniało się na przestrzeni wieków?” Marcin Popkiewicz (2014, nr 6)
W maju zeszłego roku mierzone w obserwatorium Mauna Loa na Hawajach stężenie CO2 po raz pierwszy przekroczyło 400 cząsteczek na milion cząsteczek powietrza (ppm). W tym roku nastąpiło to już w marcu, średnia za kwiecień wyniosła 401,33 ppm, w maju będzie jeszcze większa, zanim w kolejnych miesiącach spadnie, gdy rozkwitająca na półkuli północnej roślinność zacznie asymilować dwutlenek węgla z atmosfery. Pnąc się w górę w 2015 roku średnioroczne stężenie CO2 przekroczy próg 400 ppm. Czy są to normalne i naturalne fluktuacje? Jak obecne zmiany mają się do zmian w mniej lub bardziej odległej historii? Jakich zmian emisji i stężenia CO2 możemy spodziewać się w przyszłości i jak wpłynie to na zmianę klimatu?